Noord Vietnam en de Ho Chi Minh Route

Mijn eerste dagen in Vietnam heb ik in de hoofdstad Hanoi doorgebracht. Wat een verschil met India. De backpackerscene is hier behoorlijk ontwikkeld en het lijkt dan ook meer op massatourisme dan wat anders. Het hostel waar ik sliep was gevuld met Britten die eigenlijk alleen maar op vakantie waren om aan het strand te liggen en megaveel te drinken, wat leuk was voor een paar dagen maar toen had ik dat ook wel weer gezien. Vantevoren had ik veel mensen horen praten over hoe gaaf het is om met een motor in Vietnam te rijden, dus heb ik rustig de tijd genomen om wat rond te vragen en wat zaakjes betreffende mijn masterstudie te regelen. Uiteindelijk hebben ik en een gast uit Canada (stereotype canadees: heel vriendelijk, kan niet ophouden over hockey en sluit iedere zin af met eh!) ieder een Honda Win gekocht met het doel om naar Saigon/HCMC te rijden en deze daar weer te verkopen. Ondanks het feit dat geen van ons twee ooit een schakelmotor/brommer had gereden hebben we het onszelf in een dagje geleerd en konden we op pad gaan.

Mijn eerste trip op de motor was naar Cat Ba eiland, dat in de wereldberoemde Ha Long baai ligt (zo beroemd dat het tot UNESCO World Heritage is benoemd). Ha Long baai is zo bekend vanwege de enorme leistenen pieken die er overal uit het water schieten. Op dag twee hebben we een kayaktocht gemaakt die ons langs de pieken bracht en eindigde bij de grens van een reservaat voor de met uitsterven bedreigde Cat Ba langurs (aapjes). Niemand had verwacht om ze te zien, aangezien er nog maar zo'n 70 over zijn, maar toen een Frans koppel ons wenkte om dichterbij te komen begon mijn hartje sneller te kloppen. En jawel, op de rotsen vlakbij het water zaten enkele van de bedreigde aapjes schelpen open te breken om de diertjes op te eten. Quelle chance. Helaas had ik geen camera bij me, maar via deze link kom je op de site van een koppel dat wel wat foto's van ons en de aapjes gemaakt had (naar beneden scrollen).

Vanuit Cat Ba ben ik weer teruggereden naar Hanoi en vanuit daar de slaaptrein genomen naar Sa Pa, een bergdorpje dat populair is onder toeristen vanwege schitterende bergen en 'authentieke' minderheden die er nog een 'traditionele' manier van leven op na houden. Deze twee woorden staan tussen haakjes omdat de Hmong, zoals het volk heet, waarschijnlijk voor een groot gedeelte de schone schijn ophoudt om de touristen te laten blijven komen. Ze zijn namelijk veroordeeld tot bedelen en zelfgemaakte onbenulligheden te verkopen omdat alle hotels en restaurants (disproportioneel veel voor een dorp van 30.000 inwoners) gerund worden door Vietnamezen uit het laagland. De Hmong dienen als gidsen, maar omdat ze geen Engels kunnen lezen en schrijven worden ze uitgebuit door Engelssprekende hoteleigenaren; ze krijgen nog geen 10% van de opbrengst van een trek, terwijl ze 99% van het werk verrichten. Gelukkig is het landschap schitterend dus er is genoeg afleiding van deze misère (waar ik ook alleen maar per toeval over gehoord heb).

Na het zien van deze drie toeristische trekpleisters was ik een klein beetje ontmoedigd over Vietnam. Het leek namelijk alsof iedereen eigenlijk voornamelijk op geld uit was en er geen oprecht aardige Vietnamees te vinden was. Gelukkig maar dat ik niet alleen hoogtepunten bezocht met de bus, maar met de motor over de Ho Chi Minh route reed. Deze weg was ten tijde van de Vietnamoorlog de bevoorradingsroute van de Viet Cong naar het oorlogsfront en gaat dwars door de bergen langs de grens met Laos. Het terrein is schitterend en omdat mensen vrij weinig westerlingen zien proberen ze je niet af te zetten omdat je tourist bent. Wat een verademing. In de kleine dorpjes waar we in een Nha Nghi (soort motel, waar prostitutie over het algemeen hoogtij viert) bleven overnachten waren we al snel een middelpunt van aandacht, des te meer omdat John de Canadees zo'n 2m lang is en een GoPro camera op z'n helm had, iets dat ze nog nooit hadden gezien.

De reis gaat voort naar Phong Nha, waar zich het grootste grottenstelsel ter wereld bevindt (ook een UNESCO World Heritage monument). Helaas geen foto's vanwege camera-issues. Het weer is loeiheet en omdat ik de hele dag op de motor zit is flink insmeren met zonnebrandcreme en lange mouwen dragen onontbeerlijk. Het motorrijden gaat fantastisch en tot dusverre nog geen problemen gehad, afgezien dan van een verkeerde afslag die we namen waardoor we plots op een bergtop voor de grens met Laos stonden en weer terugmoesten voordat het donker werd.

Later volgen Hué en Hoi An.